BERGFURE
Ivar Orgland, Furer i Berg 1962.
"Det er ei røyst som kviskrar i meg
Aldri! Aldri!
kvar gong det ser mørkast ut
og alt går meg imot.
Det er eit hav som bårar i meg
Aldri! Aldri!
kvar gong treiske gudar
vil meg trøda under fot.
Trottig er den fura
som i fjell har fest si rot."
SOLEGLAD
Ivar Orgland, Lilje og Sverd 1950.
Glødane sol som søkkjest
i havet så langt i vest -
du er som ei vón som sløkkjest,
eit blodkar som fullflødd brest.
Bjart med eit vårbòd steig du
og glødde meg all med eld.
Då lògen vart heitast, seig du
og seig, medan dag vart kveld.
No er du kvorvi, bjarte..
Eg ser berre ròden att.
Som blod frå eit mannahjarte
han mørknar i sjo mot natt.
HAN BAUD DEG HYBEL
Ivar Orgland, Mjød og Malurt 1959.
Han baud deg hybel
og bil og ring.
Eg baud deg kjærleik
og - ingen ting.
Lell var du nøgd med
mitt yre blod
i sæle stunder
av styrlaust mód!
Men no galdt valet
ein ektemann.
Så ingen undrast
du valde han.
BRUNNEN
Ivar Orgland, Furer i Berg 1962.
Heilt innåt berget ligg brunnen
nedunder ein bakkekam.
Ut or den harde grunnen
spring det ei vass-år fram.
Burkne og hattel skjermar
kjelda mot solareld,
og lette små insekt svermar
ikring der ein sumarkveld.
Eg bøyer meg ned og fyller
mitt kjerald ei midnattstund.
Det kviskrar i kjørr og tryller.
Eg står i ein offerlund.
Den fyrste som rudde garden,
har stemnt meg til møtes her.
Han lutte òg ut over barden
og fylte sitt tome kjer.
...
NATT VED ISLANDS AUSTKYST
Ivar Orgland, Tunfred 1965.
Mellem desse fjelli
lever mine draumar,
stid dei etter flògbratt
berg og døkke skard.
Livet vann dei aldri.
Ikkje døden heller
tok det som til dåden
inste krafti var.
Mellem desse fjelli
skal mi ånd ha heime
som i draumen, lenge
etter eg er død.
Ubøygd skal ho peika.
opp mot stjernehimlen,
som den stolte tinden
stig or nattstill sjø.
<< KOM OG SE VESTHIMLEN!>>
Ivar Orgland, Vestanfor Dyrskard 1990.
<< Kom og se vesthimlen!>> sa dei
ein gong i min barndoms by.
Og høyt over sentrumsgårdar
i Oslo skein gullgylt sky
langt bortanfor Holmenkollen
og Nordmarkas skogar og tjern...
Slik fyltest mi sjel av venleik
som aldri vart bleik og fjern.
Eg visste at langt der borte
låg det ein vakker fjord
med vikar og naust og båtar
og nes mellom kvar ei jord.
Og no leid det snart mot sommar.
Då skulle vi dit på nytt,
til heile den herlegdomen
som her var ein liten glytt.
...
GAMALT BERG
Ivar Orgland, Jørannatten 1963.
Dei seier at steinen
er hard...
Men ég har sett
berget gråta,
gamle berget gråta
stilt i nordvend sal,
så mitt hjarta mjukna,
mitt harde hjarta mjukna-
i sin angers dal.
OKTOBERVON
Ivar Orgland, Farvegar 1964.
Når lauvet sit laust på gulnade tre,
og snøkappa langsamt tøyer seg ned,
og som på eit vink frå ei veldig hand
ein ispust sløkkjer det eldraude land,
i lauvfalls oktober,
då alt seg brått på vinter bur,
ber eg ei usløkt von i hjarta,
vend mot ei sol, som snur.
LIVET
Ivar Orgland, Lilje og Sverd 1950.
Livet er to par augo
når dei kvarandre ser -
to som i same undring
båe om livet bér.
Livet er varme hender,
skjelvande, hand i hand -
to som på same bylgja
skylst imot livsens land.
Livet er tende stjernor
utanom tid og stad -
to som i same tógni
høyrde det hjarto kvad.
Livet er to som ottast
aldri dei møtest att -
to som i vindgufs blakrar,
nå-ljos i djupe natt.
...
IDENTIFIKASJON
Ivar Orgland, Torg og Altar 1969.
Eg er han
som alle smiler til
og etterpå
vender ryggen til
og seier:
Så grunn han er
som alltid smiler.
KVAMSTØ-KVELD
Ivar Orgland, Nattstill Fjord 1973.
Slik såg eg mange Kvamstø-kveldar,
logn, og blikstill fjord,
speglande dagens seinste eldar.
Avferdsbåten ror.
Enno heng gullslott i lette lufti
langt bak høge Dreng.
Fuglen har sett seg på fjøre-tufti,
roar der sin veng.
Fuglen har sett seg på fjøre-tufti,
roar der sin veng.
Enno heng gullslott i lette lufti,
langt bak høge Dreng,
speglande dagens seinste eldar.
Avferdsbåten ror.
Slik såg eg mange Kvamstø-kveldar,
logn, og blikstill fjord.
TORNEROSE
Ivar Orgland, Lengtens Vegar 1988.
Kjærleik kan sova,
døy kan han ikkje.
Livet er vår til vår
Drøym så, du kjære
heilt til du vekkjest,
kanskje om hundre år.
Drøym du, mi kjære
heilt til du vekkjest,
kanskje om hundre år.
Kjærleik kan sova.
Døy kan han ikkje,
ventar sin vakningsvår.
SEKUNDEN AV ÆVA
Ivar Orgland, Hovs Hallar 1982.
Eg gjev deg ein stein
slipt av havet
i millionar av år.
Når du tek han i handi,
grip du i tankane dine
kring den sekunden av æva
du og eg
levde her.
SAMSPEL
Ivar Orgland, Vestanfor Dyrskar 1990.
Prøv ikkje té deg lik ei onnor tid
enn den som du vart fødd, og ólst opp i.
I henne har du rot. Og ho er di.
Lev livet ditt med landet slik det var
då du fyrst spurde livet, og fekk svar.
Då fekk ditt liv det dyraste det har.
Til livet du då lærte, har du rett.
Du skal gje andre det som du har sett -
og det som inst og best med dég har skjett!
La motar fara! Byd frå eige fat!
Sky kvar ein kurs som skriv seg frå diktat!
som skar di sjel, - og valsar vegen flat.
Din veg er din. Den vegen du skal gå
med dine røter, der du har dei frå -
og med ditt utsyn, der du fritt kan sjå!
BLOMEN TIL MAGNHILD
Ivar Orgland, Vestanfor Dyrskard 1990.
Det kan ikkje vera linnea -
så liten og ljos og blyg.
Det kan ikkje vera spirea
der humlene surrar og syg.
Det kan ikkje vera soleia
så gul når ho skin i sol -
og snaut nok akkeleia,
nellik og fiol - -
Mjødurt eller mimosa
vigde ei heller din veg -
Så valde eg altså rosa
til blomen som best kler dég.
HOLET I NAUSTRUTA
Ivar Orgland, Vestanfor Dyrskard 1990.
Dette holet i naustruta
går meg på nervane.
Kvifor tettar ingen det,
eller set i ny rute?
Det kan då ikkje
kosta så mykje -
i minsto ikkje mot den skaden
som ville koma dersom -
Kvifor
gjer eg det ikkje
sjølv?
FOSSAR OG STRYK -
Ivar Orgland, Fingals Fløyte 1992.
Fossar og stryk
eller kveldslon still -
Livet er dét
som du gjer det til.
Om du i aur
eller grormold grev -
Livet er grøda
du andre gjev.
Gjev du ei gåve
til framrekt hand
lyser du liv
over einsamt land.
Vørd all din vokster
frå opphavs rot!
Livet er dét
som du tek imot!
TAKK FOR DRAUMEN
Ivar Orgland, Fingals Fløyte 1992.
Takk for draumen
eg tok for liv.
No veit eg dét ikkje
går an.
Men det er likevel sant,
det eg skriv -
For draumen eg levde,
var sann
BØN PÅ STEINGRUNN
Ivar Orgland, Atlantider 1960.
Eg bed for det sædekornet
som fall på den harde stein:
eg bed for all heimlaus kjærleik,
for elsk som gjer hugen mein.
Eg bed for kvar enda tone
som fødest i aude fjell,
og jamvel i vonlaust mørker
trottugt på klangen held.
Eg bed for det mannahjarta
som gøymer i all si tid
det frøet som fall på steingrunn -
den lukka som vart - forbi.
DIKTET
Ivar Orgland, Furer i Berg 1962.
Du gjev meg Det Eine:
Den djupe fred
eg ynskte
før eg la pennen ned.
Du gjev meg kvile
i utløyst song -
til hjartans uro
kjem neste gong...
LIVSMÅL
Ivar Orgland, Eld og Marmor 1961.
Det store er ikkje å vinna
i kapplaup om fjerre mål,
men fred i sitt hjarta finna
i tillit og tru og tòl.
Det store er ikkje å jaga
mot iskalde himmelrom,
men sjå det på Jordi daga,
og fagna den fyrste blom.
I SVEVNEN
Ivar Orgland, Fingals Fløyte 1992.
I svevnen
leitar hender kvarandre
som aldri møtest
om dagen.
Eg trur
at inst inne
er ingenting
øydelagt.
EPILOG
Ivar Orgland, Fingals Fløyte 1992.
Fall alt på steingrunn,
fraus alt i hel -
du var ein såmann
likevel.
OVER ALLE FLYER
Ivar Orgland, Fingals Fløyte 1992.
(Etter Goethe)
Over alle flyer
er ro.
I kveldblå skyer
stilnar no
all von om flòg.
I skogen fuglane tagnar.
Bi litt, snart fagnar
stilla dég òg.